Фиқҳ

Хело аз бародарон ва хоҳарон нисбати умури бонки аз мо мепурсанд.

Ассалому алайкум ва раҳматуллоҳ устод аз шумо хоҳиш менамоям дар мавриди назар кардани мард занро каме мефаҳмондед.Зеро якҷо хело баҳс шуд ва чанд сухан онҷо гуфтанд.

Гоҳе мешавад, ки ба сабабе аз сабабҳо робитаи зан ва шавҳар ба ҷангу ҷадал печида ва муҳаббат ва хушӣ ҷои худро ба душманӣ ва носозгорӣ медиҳад.

Зиҳор дар назди фақеҳон иборат аз он аст, ки шавҳар занашро ва ё узве аз аъзои ҳамсарашро ба яке аз маҳрамҳояш, монанд намояд.

Ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳу, устод Муҳаммадиқбол, хаста набошед.

Мурод аз нафақа, омода кардани ҳар он чизе аст, ки зан дар зиндагии худ тибқи урфу одати он минтақа сарзамин мардум аст ва ба он эҳтиёҷ дорад мебошад.

Ихтиёри талоқ аз нигоҳи шаръӣ дар асл дар дасти мард аст, вале дар ҳолатҳои хос мешавад, ки ин ихтиёр дар дасти дигарон қарор мегирад ва ин ҳолатҳо иборатанд:

Шахсе, ки занашро талоқ медиҳад, гоҳе лафзеро ба кор мебарад, ки хос барои талоқ буда, чизи дигаре аз он дониста намешавад.

Талоқ аз яке аз ин ду ҳолат холӣ нест, яъне ё раҷъӣ аст ва ё бойин. Талоқи раҷъӣ талоқи қобили бозгашт ва талоқи бойин талоқи ғайри қобили бозгашт ва шарҳи он чунин аст:

Қоидаи аслӣ дар робитаи миёни зану шавҳар аз нигоҳи ислом чунин аст, ки ин робита давом пайдо карда, то ҷое, ки имкон дорад вайрон нашавад, аз ин ҷиҳат аст, ки ислом дар хусуси талоқ, роҳнамоиҳо ва иршодотеро вазъ намудааст...