(бахши дуввум)
Хонандаи гиромӣ дар бахши аввал «Чаро мо мубориз нестем?» хеле аз мушкилоти мубориза ва иллату ҳолатҳоро ошкоро бидуни ҳеҷ риоятҳо баён намудем. Чаро ? Чун дигар фурсати риоят ва ба инобат гирифтани муқарраротҳои умумиро надорем. Дар ин бахш,ки идомаи ҳамон қисмати аввал асту гушзадҳое бар бархе мухолифнамоҳо ва чаро аз Раҳмонов метарсем? Чи гӯна тарсамонро аз байн бубарем…
Дар ҷомеа, дар шабакаҳои иҷтимоӣ, дар хориҷа ва дар ҳама ҷо дар умум вуҷуд доранд. Киҳо ?
Онҳое, ки «муборизаи пассив» мебаранд.
Яъне ғайрифаъъоланд. Инҳо ксонеанд, ки онҳоро метавон «арусони пушти парда» номид. Мисли морҳои безаҳр, сокиту бидуни фашшаст вориди ҳама сафаҳоти интернетӣ мешванд, аз тамоми ахбороти дохилию хориҷӣ пайгирӣ карда, бохабар мешаванд. Дар тамоми мусоҳибаҳо иштироки «тамошобинона» намуда, вале муранд ҳам як калима гап намезананд!
На А мегӯянду на Б!
Аксар ин ҳама даводавашон ин аст ки кай, дар куҷо «айби» киро ёбанду ба дигарон нақл кунанд. Занакфеълҳои тоҷики асри 21!
Ҳоло, остакак ин мақоларо ҳам хондаву мегӯянд: «И мара дидагӣ нест. И мара дар назар надора. Ман мехонам ку ҳама чира. И дига каса да назар дора».
Гуфт Алломаи Иқбол, ки бархез аз хоби гарон
Буздиле гуфт: фалонист мухотаб, на манам!
Ё «шармандагӣ»-и нафареро шунаванду пайи овозапароканиву тӯҳматпароканӣ шаванд.
Буз думи чухти худро надида, бар гуспанд писханд мезанад!
Бузҳо, козелҳои думчухти замон!
Боз нагӯӣ: фалонист мухотаб, на манам!
Туӣ! Ин гуруҳ ҳам навъе аз мунофиқини сиёсӣ (пасивӣ) ҳастанд, ки ҳатто фикри худро ба зану бачаи худашон дилёв намешванд иброз доранд.
Агар хоҳед онҳоро шиносед ягон «шоҳдурӯғ» ё шоҳтӯҳмат, дурӯғи шохдор, дурӯғи осмонӣ, ё ягон «сенсатсия»-и аблаҳонатаринро ҳам бофта пахш кунед, аввалин шуда ҳаминҳо онро дар тамоми ҷойҳо мепарокананд!
Мисли занбурҳо шаҳд аз вуҷудашон таровиш надорад, балки рӯи ҳар ахлоте гирд шудаву виззос мекунанд! Пашшаҳо, мухи! Блин ..
Ақлашон бештарин вақтҳо дар доираи «сари поёнӣ» мечархад, ақли болоияшон хуб кор намекунад!
Аз ин рӯ, суол мегузоранд баъзеҳо, ки инҳо бо куҷояшон мефикранд?
Ту мистер «Х», ту чоплус, ту рих, бо куҷоят мефикрӣ?
Ман бо мағзи сарам мефикрам, вале ту ҷавобатро худат биё, бидеҳ.
Аз инҳо ҷомеа чизеро интизор набуду нест. Ҳеч гоҳ. То рӯзе, ки ба огаҳӣ расанд!
Ҳикоят аст инки: солҳои ҷанг якеашро силоҳбадастон қапидаву гуфтаанд: номат чист? Гуфта: номам Файзуллоҳ асту лекин дар деҳа ҳама маро «Гулғунча» мехонанд. Чун шунида, ки модари сардори силоҳбадастонро номаш Гулғунча буда.
Инҳо гаҳе Гулғунчаву гаҳе Гулчеҳраву гаҳе ҷояш ояд «пешво»-ву гаҳе хоки раҳу бандаву гаҳе ҳазрату гаҳе домуллову гаҳе ғозию гаҳе авлиёву гаҳе кӯрмушу гаҳе кирмаку гаҳе ҳеч… буқалкмун.
Ва онон, ки тӯли солҳост ба Аврупо гурехта ҳамчун «мухолифу мубориз» паноҳ бурдаанд, дар аксари ҳолот аксарияташон ё «аз таги дор гурехтагон» ё «фурсатталабон», ё «мушҳои тарки киштикарда», ё «зона комфортталабон»-у манфиатхоҳананд, ки ҳар ҷое бӯи пули муфту хонаи бепулу роллтону кейкҳои садақаро ёбанд, аз худ ҳатто «фарозаминиҳои дар ҳоли инқироз» ҳам сохта то ҷои даркорӣ мерасанд. Ҳаминки расиданд, пайи чаришу париш мешванд. Коре ба кори муборизаву озодихоҳӣ нестанд!
Якчанд нафарашонро медонам, ки собиқ дуздони ҳукумати Раҳмонов буданду имрӯз ба ҳайси «гурезаи сиёсӣ» муқими Олмону Утришу Лаҳистону Фаронсаанд. Вазифаи сиёсии мухолифин аст, ки ин сагҳои Раҳмонро шиносоӣ ва ронанд.
Хас кам ҷаҳони мубориза – пок!
Паёмбар ҳам дар шартномаи «Сулҳи Ҳудайбия» навашта буд: «ҳаркӣ аз мо ба тарафи мушрикин равад, баргардонда намешавад».
Ба чӣ дард мехӯрад як муборизи пассиви раҳмонтарсида?!
Инҳо ҳам, ки дар ботин пасвоянду дар зоҳир мухолифин, ҳиммати дигаронро бо нифоқашон мекоҳонанд!
Ва онон ки муборизаро ниқобе барои расидан ба Аврупо кардаанд , дигар ба мақсад расидаанд. Онҳо ҳадафи дигаре надоштанду надоранд. Савганд ба Аллоҳ агар ҳозир Раҳмонов мурад, инқилоб шаваду сарнагун шавад инҳо аслан намехоҳанд баргарданд. Чаро ? Чун аз ҳафт маҳаллаи Тоҷикистон безоранд. Мумкин аст раванд барои селфӣ кардан вале ҳаргиз қасди зиндагонӣ ва зистан намераванд.
Аммо дар дохил онҳо шахсиятҳои дурӯяву заифу тарсӯеанд, ки танҳо барои расидан ба ҳадафи «олӣ» хатари «эҳтимолӣ»-ро пазируфтаанд
Ҳамон гуна ки Абдуллоҳ ибни Салул «ислом оварда» буд то пас аз сари паёмбар «халифа» шавад ё лоақал дар давлати оянда «ҷойгоҳе» дошта бошад. Вале ҳамеша аз набардҳо мегурехт, ҳамон гуна ки Салулзодагони ин асри тоҷик ҳам умрест аз Эмомтақала мегурезанду мегурезанд! Аз дуриҳо ҳам аз ӯ метарсанд. Аз Худо не, аз Раҳмонов метарсанд. Сахт метарсанд. Дар ҷойҳое аз олам метарсанд, ки ҳафт пушти Раҳмонов дасташ ба онҷоҳо намерасад, вале тарс дар олам вуҷуд надорад, бал дар мағзҳошон ҷой дорад. Ҳамроҳашон рафта аст – ба дуриҳои дур!
Муборизаву Худову буду набудашону ҳадафу омолашон «манфиати шахсӣ»-яшон асту бас. Ҳаркӣ луқмае газофтар партофт, дум меликонанд. Ҳамон Балъами Боъуро ва саги тамсилии Қурони Маҷиданд:
وَلَوْ شِئْنَا لَرَفَعْنَاهُ بِهَا وَلَـٰكِنَّهُ أَخْلَدَ إِلَى الْأَرْضِ وَاتَّبَعَ هَوَاهُ ۚ فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ الْكَلْبِ إِن تَحْمِلْ عَلَيْهِ يَلْهَثْ أَوْ تَتْرُكْهُ يَلْهَث ۚ ذَّٰلِكَ مَثَلُ الْقَوْمِ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا ۚ فَاقْصُصِ الْقَصَصَ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ
Агар хоста будем, ба сабаби он илм, ки ба ӯ дода будем, мартабаи баландаш мебахшидем, вале ӯ дар замин бимонд ва аз паи ҳавои хеш рафт. Сифати ӯ чун сифати он саг аст, ки агар ба ӯ ҳамла кунӣ, забон аз даҳон берун орад ва агар раҳояш кунӣ, боз ҳам забон аз даҳон берун орад. Мисоли он, он, ки оётро дурӯғ шумориданд, низ чунин аст. Қиссаро бигӯй, шояд ба андеша фурӯ раванд!
( Сураи Аъроф, ояти176)
Метавонанд нарсаг ё қамчиқ бошанд. Аз ҳарду ҷинс ёфт мешаванд.
Асос дум меликонанд.
Ин ҳама – дарди ба хайр. Ҳоло илми равоншиносӣ таҳқиқу исбот карда, ки касоне, ки ба муддати зиёде зери таъзибу таҳқиру азоб қарор мегиранд, ақли нохудогоҳашон тадриҷан ба ин ҳолат хӯ гирифтаву таъзибкунандагони худро ҳатто дӯст ҳам медоранд.
Инро кайҳо нависандаи ҳинду – Неҳру дар китобаш «Регреза» исбот карда аст.
Ҳоло, метарсам, ки ин «муборизину мухолифин» ба ҳамон дараҷае нарасида бошанд, ки лӯлиёни ин асар ошиқи «шавҳарҳои бадахлоқ»-ашон гашта бошанду Эмомшайтону СС.Ятиму Юсуф Раҳмонаку муғулу дигар тоҷиккушонро «ошиқ» гашта бошанду дар зершуури хеш ба ин «мардони наҷиб» ишқ биварзанд. Кореро нохудогоҳ кунанд, ки селаи хурӯшоне аз чоплусони ин Режим доранд анҷом медиҳанд!
Любой чоплуса пурс: занта бештар дӯст медорӣ ё Эмомалира, ҳатман мегӯяд: Эмомалии пешвома!
Ҳоло инро гуфта метавонам, ки аксари гулдухтарони пулпарасти тоҷик аз ҳамин манзар зери пойи хитоию ҳиндию арабу турку татору русу амрикоӣ қарор гирифтаанд!
Ин беориҳои мағзи дардҳои бас кӯҳнаи ин қавм аст, ки тӯли 1000 соли охир бо чунин рӯҳияе умр ба сар бурдаанду дар олами кунунӣ, ки ҳатто мазангҳо аз бардагии абадии аҷдодияшон раҳо шудаанд, раҳо шуданӣ нестанд!
Магар тоҷик аз ҳабаш ҳам ғуломтар буд дар дарозои торих?! – на!
Эмомтаппаки тиҳи мағз, ту дигар наметавонӣ ин миллатро ғуломи дубораи авлоди наҷасат кунӣ.
Мардум, айб аст ғуломӣ дар асри 21!
Ӯзбак – озод
Арманӣ – озод
Гурҷӣ – озод
Ҷуҳуд – озод
Араб – озод
Турк -озод
Рус – озод
Танҳо ту – тоҷик ба ғуломӣ ба оли касифи Раҳмон, ки як ҳаромзодаи дузду авлодғар аст, тан додаӣ?
Шарм намедоред, тоҷикон?!
Ҳамаи ин дарҳам-барҳамӣ натиҷаи ҳамон зери таъқиби бардавоми ҷисмию маънавӣ ва таъаррузу таҷовузи фикрӣ қарор гирифтани миллати ғофилест, ки ба наҷотбахшони худ пушт ва ба қотилонаш рӯй овардааст! Ва ба нерӯву тавони хеш дигар эмон надорад!
Сабаби асосии гунгу кар будани аксари мухолифин дар он аст, ки аз ояндаи номаълум метарсанду барои рӯзи мабодо даричае аз «умед аз раҳмати Раҳмонов» ё ҳамон «Эзоҳ»е,ки дар дасти Бузмак дар Русия карнавал карда муҳоҷиронро даъват дорад пешво шуморо «АФВ” мекунад. Охир ту чи ыиноят кардаи,ки туро бубахшанд. Афсус, ки чунин афрод ҳоло ҳам барои худ «страховка» кардаву боз мегузоранд, ки вақте случайно ба даст афтанд, барояшон «тавсифномаи мухолифи безарару то дараҷае мақбул» дода, ҳукми камтар диҳандашон!
О, дӯстам, чӣ ҳам худатрову ҳам дигаронро чун Яҳузои Қарютӣ гаранг мекунӣ?! Рав пайи моҳидорию саррофият…. Дар охир, баъд, гиря накун, ки фалониро нодониста фурӯхтам! Вале ин хатои маҳз аст.. Ту мубориз нашудаӣ, ки назди дигарон хубии худро исбот кунӣ, балки омадаӣ, ки бадии золимонро исбот созӣ ва туро миллат бояд тавсифнома диҳад на душманони диктаторгароят!
Маълум аст, ки ба суқути диктатура дар кишварат кам бовар дорӣ!
Роҳатро каҷ кун, паҳлавон!
Ба муборизаи худ бояд фахр дошта бошӣ. Ҳуқуқу озодиҳои салбшудаатро бо қуввату нерӯ бозпас гардонӣ. Ва нагузорӣ, ки туро таҳқир кунанд ё ҳуқуқу озодиҳоятро аз ин ба пас поймол кунанд!
Агар, боз ҳам, имрӯз чизе ба каф наовардӣ, як рӯзи дигар, ҳатман ба орзуят хоҳӣ расид!
Ҷаҳон дори мукофот аст!
Акнун, як оина гирфта худро бо диққат нигаред, ки дар оина мабодо ягон горилои беақл ё каркадани гарданшахи нофаҳмро набинед?
Агар муборизеро, ки чунин тавсиф кардам дар худ ёфтед, пас роҳатонро идома диҳед. Роҳ каж накун ин бор, ки каҷ меуфтӣ!
Рӯзе аз «уқдаи гарданкаҷӣ» ё «гапгирак»-ӣ наҷот ёфтӣ, дигар касеро пашизе намехарӣ – на Раҳмону на Шайтонро, на ….. ҷоҳили муштзӯри дигарро!
Ҳамаашон аз бурҷу манорҳои худоӣ дар нигарат ба кӯлбаву юртаҳои говпоияшон фуруд меоянду дар онон на нимахудову ҳаюло, балки як мушт аблаҳи хармағзи оқипадари дузду ғари нотавону ноуҳдабарои духонро хоҳӣ дид; на аз онон тарс, балки ба ҳоли зору заъфашон афсусу нафрат хоҳӣ кард!
Чун ту дигар гаштаӣ – муборизи худшинос гаштаӣ!
Ҳар чизе, ки туро метарсонад ё азаш дур шав ё наздики наздикаш шав.
Мутаассифона, падидаи ниҳодинашудаи тарсро дар замири хеш дар як рӯзу ду рӯзу ҳатто солу моҳ наметавонем ба дур андозему ҷасур шавем. Ҳатто ҷасуру далер ҳам шудан шарт нест. Фақат огоҳона натарсиданро омӯхтан даркор.
Аз тарс раҳоӣ нест барои башарият: Доналд Трамп ҳам лаҳзаи шиллики тир ба самташ сахт тарсид.
Буш ҳам вақте кафш сӯяш парт карданд, пинҳон шуду асабӣ гашта, сахт тарсид.
Саддом Ҳусайн ҳам пеш аз сари дор рафтан, ғамгин шуду тарсид!
Қаззофӣ ҳам ҳангоми чун муш ба даст афтоданаш, гиряву зорӣ мекарду мегуфт: ман падари шумо мешавам, маро накушед. Инки тарсид. Сахт. То дами марг. Дар дами марг.
Ва Эмомалию 4 сагу 7 духтару 2 писру ҳамсараш ҳам сахт метарсанд – мисли тарси ману ту аз онҳо, – онҳо ҳам метарсанд аз мо!
Аз чӣ метарсӣ?
Рӯйхати тарсҳову хавфҳоятро навису якҷо кунҷи хонаат овезу ҳар рӯз бихону аз худ бипурс : чаро ман маҳз аз ҳаминҳо метарсам?
Омилҳои тарсам чист?
Монеаҳое, ки маро пушти инҳо қарор дода аст, чист?
Ва агар аз Эмомалӣ – фарзанди Майрами фоҳиша ва Чақури почаканда сахт метарсӣ бояд наздики наздик шавӣ ба ин шахсият. На дурӣ дур!
Аксашро бигиру бо диққат дар чурдааш нигоҳ кун, як кунсурат аст. Назди Путин ракм истоданашро бин, тарсат тамоми тамом мешавад. Назди ҳар як ҳайкалу мурдаву тобут то зону таъзим карданашро бин, умуман тарс аз вуҷудат бадар меравад!
Аз кӣ тарсидед, аз як даюс?!
Аз як буздиле, ки солҳост аз тарси ҷонаш аз даруни фойтунаш мисли имератрисаҳои Чини бостон, по рӯи замин намегузорад! Мисли арусони дастҳинои омода ба додан, рӯи қолину роҳравҳо мегардад. Худаш бас набуд, боз як писари арусшавандаеро ҳам бо номи Рустамой Раҳмоновна ҳамроҳ гирифтаву чун занҳои моделер рӯи коврикҳо кунҷунбонда – кунҷунбонда қадам мезананд!?
Чунки сабаби асосии ҳарос аз ягон чиз, шахс ё ҳодиса дар адами шиохти он аз ҷониби мағзҳои мост!
Ба гуфти як бародар, «Вақте ба онҳо наздик мешваӣ, мефаҳмӣ, ки уқа «воҳимаи бад» нестанд. Унорам нафс доранд. Унорам одам….».
Эмомалӣ намоде аз матарсак, ки шахсан ҳатто як одамро бо дасти худ накушта, вале чаро имрӯз ин деви ҳафтсар дар мағзҳои ғаюртарин ҷавонони тоҷик, ки бо як мушт кӯҳро талқону барзаговро аз по меафкананд, иродаи муқовимат бохтаву пасс додаанд?
Шерафканоне, ки шерро меафкананд, назди рӯбаҳе ба зону задаанд!
Чунки Раҳмонов иродаҳоро тарс доду аппарати тарсдиҳияш, шабу рӯз ақлҳоро тарсу кард, вагарна кадоми шумо аз нархару гову рӯбаҳе сари тарс доред?!
Аз бут Худо ва аз гов Шератон сохтаанд!
Аз ҳад зиёд идеализатсия ва тарроҳии дурӯғине аз ин шахсияти заиф кардаанд, ки мои ғофил бовар кардаву дар домаш мондаем.
Иродаамон дар баробараш салб шуда, ақлҳоямон – зоил.
Ина ҳамин аст Эмомалӣ:
Эмомалӣ аслан соли 1952 дар Данғара аз Майрами бадрӯ ва падари номаълуми тоҷик ё узбак, аз роҳи зинову ҳаром ба олам омада аст. Модараш тарафдори зиндагии (полиандрия) – бисёршӯӣ буда, дар тарбияи ӯ Эмомалӣ ҳамчун «писари модар» ва дар рӯҳияи «матриархалӣ» ба воя расида аст. Аз ин рӯ хислатҳои занона дошта, бештар ба занҳо сару кор дорад; дар байни занҳо гашта, сурат мегирад! Аз мардҳо нафрат дошта, мисли занҳо бо онҳо ситеза мекунад. Ба мардҳои воқеӣ чун зани фоҳиша ғайрат мебарад.
Ҳамеша пайи барориши қонун барои бонувон аст. Ҳамчун аруси … аз риши мардҳо бадаш меояд ва ғ….
Ҳамчун ҳаромӣ насаби модарашро ба худ гирифтаву ҳамчун оттечество номи пияндарашро ба худ гирифта аст.
Дар мактаб як чумошник буда бо нони қоқу тутмавиз калон шуда. Дар ҷавонӣ доим пайи …. фаҳшову рақсу кунҷунбонӣ, ҳамчун ҷавони бетарбияву душвортарбия ва воя расида аст.
ПТУи 40 душвортарбияро хондаву электрик шуда аст. Аз насли тираи дигар зан гирифтаву зиндагии дарҳам барҳаме дошта. Дар чилсолагӣ узбакҳои Тошканду русу интернатсионалистон омада, раиси Шӯрои Олияш кардаанду то имрӯз як кишварро ба фасоду вайрониву харобӣ, миллатеро гастарбайтеру фақиру овора кардаву дар баробари қирқизу хитоиву узбаку афғон борҳо ба зону зада аст.
Ҳамеша чун занҳои шаттоҳ якеро бар дигаре дар хафо ҷанг андохтаву худ тамошо карда аст!
Бо касе дар зиндагӣ рост нагирифта аст. Бо тамоми ҳамсоякишварҳо замоне ҷангӣ шудаву хархаша карда аст.
Боз чун зани фоҳишаи бешараф, пас аз чанде рафта кафи дасти ононро, барои пул молиш кардаву худро ба оғушашон партофта аст!
Ҳоло дар бағали Си Ҷинпип даромада нишаста асту «зулфоша хам-хама зада», дили Ҷинпина нам зада, пул кор дорад, фоҳиша!
Дар ҷанги шаҳрвандӣ аз ИНОТ шикаст хӯрдаву қасам ба Худову халқ хӯрдаву қасаму аҳдашро шикаста аст. Охир, фоҳиша кай шараф дошт, ки пойбанди қавлу қасам бимонад?!
32 сол аст ҳама чизро медуздад.
Вазифаҳоро нарх мондаву мефурӯшад.
Пайравонаш ҳамагӣ бесаводу ҷоҳилу оқипадару ҳаромзодаву дузду ғаранд. Айнан, мисли худаш! Занфеъланд пулису амниятиву прокурору судяҳояш!
Худаш умуман саводу ақли соз надорад.
Гапи дирӯзаш бо имрӯзаш мутобиқат намекунад – аз бемории Шизофренияи музмин ранҷ мебарад!
Аз колхозаки хурдакак, яку якбора ба паҳнои пойтахту олами сиёсате овардандаш, ки ақлаки кӯчакаш тавони бардошти онро надошт. Зӯраш омада аст давлатдорӣ, сиёсатравоӣ, мардумнавозӣ! Аз ин рӯ охирин фишангаш шуда тарсу зиндон!
Рӯзе агар зиндонҳояш дигар ҷойе надошта бошаду миллат натарсаду ҳазорон – ҳазор роҳи муборизаи ошкору бераҳмона пеш бигиранд, тарсу зиндон – ин ду фишанги кӯҳнагаштаашро партофта, мегурезад.
Дигар он қадар гирифтори рӯҳафтодагист, ки дар сари пирӣ ёрои рӯи по истодану хандидан надорад!
Мафлук шуда аст, чун Ҳуснӣ Мубораку чун Қаззофию дигар пирамрдони мустаъфӣ!
Аз ин рӯ, чун қарздори муфлисшуда умре аз шаҳрвандон – вомгузоронаш мегурезад!
Кӯтаҳандешу худписанду харақл аст.
Як гала авлоди дузду ғару ҳаромкор дорад, ки ягонтояш донишу ақлу виждону эмону ҳайсият надоранд. Чун худаш ин ҳамаро надорад.
Ягон касбу ҳунаре аз дасташон намеояд, ҷуз рақс, ки любой фоҳиша аз инҳо зеботар меҷунбонад! Фазилате ин оила надорад, ҷуз фаҳшову зино!
Акнун, портреташро гиру дуру дароз дар чеҳраи бадмураш нигоҳ куну бигӯ , ки аз ҳамин хуки бадрӯ дигар чиро интизор дорӣ? Ва чаро бояд тарсӣ?
Арзише дорад, ки боз сари давлат бимонад? Ё авлоди дузду ғару мочахараш бар мо сарварӣ кунад?
Розӣ ҳастӣ, ки як ҳаромии дузду хоину аҳдшикану қотилро аз ин бештар таҳаммул кунӣ?
Агар, ҳа – чаро?
Агар, не – пас чаро сокитӣ?
Ин бутро ки дар зеҳнат 32 сол ҷо кардаанд бо номи Эмомалӣ бо туф кардан дар рӯи хукияш, бо шошидан рӯи аксаш, бо оташ задани акси хугияш, бо туф кардан руи аксаш зеҳнатро тоза кун.
Асос, ин наҷасро аз мағзат сараввал бирон!
Он гоҳ хоҳӣ дид, ки як муғули дузди нотоҷики ҳаромзодаи пасту палиду хабису ба гуфти шаҳид Умаралӣ Қувватов «Агар пӯсти и падарлаъната бканӣ, аз дарунш хук меброя», аз зеҳнат бадар хоҳад рафт! (Муғулнажодон дар тӯли 800 соли охир исбот кардаанд, ки бо роҳи демокративу маданӣ ҳукуматронӣ кардан наметавонанд. Зӯргӯӣ, муштзӯрӣ ва қатлу куштор аст оинашон).
Азаш нафрат, ки кардӣ дигар ҷое барои муҳаббаташ дар қалбат нахоҳад монд. Ҳамин ки касеро нафрат кардӣ дигар аз ӯ нахоҳӣ тарсид.
Ҳама амалкардҳову зеҳниятҳои мо одатанду одат – қарори муҳкам, қарори устувор – ирода ва тақвияти ирода вақт мехоҳад!
Вақте қароратро иродатмандона рӯи даст гирифтӣ, пайи амалишавияш кӯшиш куну яке аз бузургтарин муборизон шав, на шағолаки обишхӯри ҳар ландаҳӯре, ки худро муборизу револютсионер унвон додаанд. Ҳамчун Эмомалӣ, ки худро пешвову қавру балои набуда унвон додаву худ ба он бовар надорад, чӣ расад бар оқилон, манманӣ кардан фарҷоми баде дорад!
بَلِ الْإِنسَانُ عَلَىٰ نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ وَلَوْ أَلْقَىٰ مَعَاذِيرَهُ
«Балки инсон бар нафси худ бино аст ва ҳақиқати коре, ки аз тоъат ё маъсият анҷом додааст, медонад. Ҳарчанд узрҳои худро дар миён оварад, ба ҳолаш ҳеҷ фоидае намекунад». ( Сураи Қиёмат, оятҳои 14-15)
Худат хубтар медонӣ, киӣ…
Дигар баҳонаҷӯӣ бас аст. Бархезу коре кун!