Киссаи “Алхамдулиллох хайр аст” 
🙂))
Подшохе буд ки вазираш одат дошт хар вакт чизе пеш меомад мегуфт: “Алхамдулиллох хайр аст”. Рузе ангушти подшох к,атъ шуд ва аз он хун чори шуд, вазир гуфт “Алхамдулиллох хайр аст” подшох сахт асабони шуду гуфт вазирро ба зиндон биандозед. Сарбозон дар холе ки вазирро гирифта ба самти зиндон мебурданд вазир мегуфт “Алхамдулилох хайр аст” подшох ба шиддат асабони шуду дастур дод ки вазирро дар зиндони зеризаминии торику танг андозанд.
Рузхо мегузашту подшох ба одати хар Ч,умъа барои шикор ба чангал рафт, вакто ки ба дунболи шикор вориди чангал шуд, к,абилае аз кабилахои чангали подшохро гирифтан. Он руз рузе буд ки ахли кабила барои Худои худ курбони мекарданд. Вакто ки подшохро бурданд дидан ки ангушташ к,атъ аст, гуфтанд ин к,урбони нок,ис аст пас чоиз нест онро барои Худои худ курбонт кунем, пас уро рахо карданд.
Подшох ёдаш сухани вазир афтод ки ба у гуфта буд “Алхамдулиллох хайр аст”. Вакто подшох ба каср омад дастур дод ки вазирро назди у биёваранд.
Сипас барои вазир достони ончи гузаштро накл кард ва ба у гуфт ;-рост гуфти хайр буд. Ангуштро аз даст намедодабудам холо сарамро аз даст дода будам. Вале холо бо ман бигу чи хайр аст ки дар зиндон буди?!
Вазир лабханд заду гуфт: “Агар ман бо ту будам холо мардуми кабила маро курбони мекардан”
***
-Дар пастихои зиндаги хамеша хушбин бошем ва хар мусибате ки бар сарамон меояд хатман хайре дар зери он нухуфтааст.
***
روزی پادشاهی بود که وزیرش عادت داشت هر وقت چیزی پیش می امد میگفت الحمدالله خیر است روزی انگشت پادشاه قطع شد و از ان خون جاری شد وزیر گفت الحمدالله خیراست پادشاه عصبانی شد گفت وزیر را به زندان بیندازید سربازان در حالی که وزیر را گرفته به سمت زندان میبردند وزیر گفت الحمدالله خیر است پادشاه بشدت عصبانی شد و دستور داد که وزیر را در سیاهچال بیندازند.روزها گذشت و پادشاه به عادت هر جمعه برای شکار به جنگل رفت وقتی که به دنبال شکار وارد جنگل شد قبیله جنگلی پادشاه را گرفتند ان روز روزی بود که اهل قبیله برای خدای خود قربانی میکردند وقتی پادشاه را بردند دیدند که انگشتش قطع است گفتند که این قربانی ناقص است پس جایز نیست او را برای خدای خود قربانی کنیم پس او را رها کردند پادشاه یاد سخن وزیر افتاد که به او گفته بود خیر است وقتی پادشاه به قصر امد دستور داد که وزیر را نزد او بیاورند سپس برایش داستان انچه گذشت را تعریف کرد و به او گفت راست گفتی خیر بود انگشتم را اگر از دست نمیدادم حال سرم را از دست داده بودم ولی حال به من بگو چه خیری بود در اینکه تو در سیاهچال باشی وزیر لبخندی زد و گفت اگر من با تو بودم حال مردم قبیله مرا قربانی میکردند.
