Ҳангоми ҷон додан ё қабзи рӯҳ!
Инсон сухан намегӯяд, магар он суханеро, ки дилаш аз он пур шуда бошад. Аз ин хотир қабл аз сухан гуфтанамон хуб биандешем сипас сухан гӯем.
Аллоҳ дар ин маврид чунин фармудааст:
وَلَن يُؤَخِّرَ اللَّهُ نَفْسًا إِذَا جَاءَ أَجَلُهَا ۚ وَاللَّهُ خَبِيرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ
[المنافقون ٦٣ | الآية: ١١]
Тарҷума: “Чун касе аҷалаш фаро расад, Худо марги ӯро ба таъхир (дертар) намегузорад, Ва Худо ба корҳое, ки мекунед, огоҳ аст!” (Сураи Мунофиқун, ояти 11)
Пас вакте аҷал ё марги мо муқаддар ва муайян шуда бошад. Бояд ҳамеша мувозиби суханҳое, ки мегӯем бошем. Калб вақте пур аз чизе шуд аз ӯ ҳамон чиз хориҷ мешавад. Чунонеки мегуянд: Дар дохил чизе бошад ҳатман он аз забон хориҷ мешавад. Мо намунахои зиёде аз ҳолатҳои қабл аз қабзи руҳ дорем.
Худи ман шоҳиди бевоситаи чандин қабзи рӯҳ будам. Чанд сол пеш маро барои хондани Қуръон ба назди як ҷавоне бурданд, то Ёсин хонам чунонеки эътикод доранд мардуми мо. Ман вақте вориди хона шудам ҷавон дар ҳолати кашидани нафасхои охиронаш қарор дошт.Дар садамаи нақлиёти дучор гашта будааст.Пас аз онки табибон оҷиз монданад ӯро ба хона оварданд,то оромона ҷон ба ҷонофарин таслим намояд. Ман дар хол ба талкини калимаи шаходат шуруъ кардам. Ҳарчӣ такрор мекардам мутассифона ӯ зери лаб чунин мегуфт: Аз панҷара дори нигох…. пасон фаҳмидам охирон мусиқие будааст,ки дар мошин гӯш мекардааст.Бародараш ба ман бо таъаҷҷуб менигарист. Гуфтам Акмалҷон ин аст ниҳояте,ки Расули Акрам (салаллоҳу алайҳи васаллам) аз он талаби паноҳ металабиданд ҳоло бо чашмонамон он ҳолатро дида истодаем. Бо чунин ҳол он ҷавон қабзи рӯҳ гашт. Пас аз худ хело таъсири хубе гузошт. Ҷавононе онҷо ҳузур доштанд метавон гуфт ҳама аҳли масҷид гаштанд ва ба кулли тагйир карданд. Алҳамдулиллоҳ ниҳояти баде, ки асари хайре аз худ баҷой гузошт.
Эй бор Худоё охири умри моро некӯ бигардон.
Амалҳои моро охирашро ба хайру хубӣ бигардон.
Беҳтарин рӯзҳои моро он рӯзе бигардон, ки бо тӯ рӯбарӯ мегардем омин.