Қозиҳо ва муллоҳои мафтун гашта ба дунё
Яҳё Ибни Муъози Розӣ як марди фақеҳеро дид,ки рағбати зиёде ба дунё дошт.
Ба ӯ чунин гуфт: Эй соҳиби Илм ва суннат қасрҳои шумо ба мисли қайсарҳост.Хонаҳоятон ба мисли Кисроҳост манзилҳои зистатон Қорунвор аст.Дарвозаҳои хонаҳоятон Толутиҳобарин либосҳои танатон Ҷолутиҳобарин.Мазҳаби шумо шайтонист сомони кори шумо саркашист.Вилояти шумо Фиръавнист.Қозиҳои шумо дунё парасту мафтуни дунёанд.Рафиқони шумо ришватхору фиребгаронанд.Агар ҳаёти шумо чунин бошад пас маргу хотима ва ниҳояти шумо ҷоҳилият аст.Пас куҷо шуданд соҳибони илми Муҳаммадӣ?
Боз мефрмояд: Эй фарзанди одам… !
Бар ончизеки аз даст додаи таъассуф нахур.
Зеро ончи аз даст додаи дубора бар намегардад.
Хушҳол набош бар ончизеки дар ихтиёрат дорӣ
Зеро намегузорад онро марг,ки дар ихтиёрат бошад.!
