Ёд дорен, ирониҳои азиз як филми мазҳакавие доранд бо номи «Мормӯлак», ки туркҳои Туркия дар пайравӣ аз он ва тақлид ба идея ва сенорёи он, силсилафилми Мулло-келасро тӯли ин ҳама солҳо сохтанду бар муллову дину шаъоиру шароиъи он, зери пӯшиши синамо, тохтанду ҳукумати динситези Тоҷикистон, аниқтараш ҳокимони тоҷикситези тоҷикистонии мо, аз аввал то ба охир он занҷирафилми хоҷа-эфендиҳошонро дубляжу тарҷумаи таҳрифшуда (искажение) намуда, ҳарчӣ иртибот ба кешу боварҳои ин мардум доштро таҳқиру носазо гуфтанд. Касе чизе нагуфт, чунки демократияву озодии баён аст дар Тоҷикистон! Оре, кору бори тоҷикситезонро огаҳони торих хуб медонанд, ки тули торихи дароз инҳо дар забон як сухану дар дил дигар ғаразу дар фикр дигар нақша доштаанду доранд.
Рӯи ин филму мазмунаш намехоҳам баҳс кунам, чун мақсадам аз нигориши ин нигошта чизе дигар аст. Мулло мормулаки эронӣ аз Мулло келоси туркӣ, аз замин то осмон фарқ дорад; чунки муллои эронӣ ,то ҷое ҳатто дар ин нақши тазод бо охунд,ки мебозад намодӣ ҳидоят вале муллои туркӣ намодӣ гумроҳист. Чунки филми калоткелоси туркӣ чеҳраи олими динро манфур нишон додан аст ва ин ба мақомдорони динситези мо сахт мефорид. Ҳамон гуна, ки фаҳмиши қонуну шариат дар ду самту сӯи Омуи тоҷикон, агарчи як дин ва як мазҳаб ва як забон ҳастем вале дар баъзан масоил бо ҳам тафовутҳое ба назар мерсанд.
Здесь царят Чакыр Шарипович! Со своими дряхлыми законами!
Ҳукумати суқуткардаи Афғонистон ё аниқтараш Ашраф Ғанӣ аз ҳукумати кунунии Эмомалӣ Шарипович агарчӣ беҳие надошт, бадие ҳам надошт. Тоҷикистони кунунӣ, айнан, ба чолае наздик гаштааст, ки чанд соле қабл режими ноуҳдабарои рӯ ба ИМА-и Афғонистон ба он суқут карда буд. Он чола-чолаи беқонунист, сардаргумист, номардумист. Чолаи тарс аз амалкарди шаҳрвандон, нобоварӣ ба иқтидори низомии давлат, тайёрӣ барои фирор, раҳо кардани аҳолӣ дар лобалои мусибатҳое, ки солҳост ин ҳукумату ҳукуматномардон барояшон омода кардаанд. Ҳамон гунае ки Ғанӣ гурехт, Шарипович ҳам аз пули миллат ҳавопаймои шахсии оилавӣ, барои фирор харида аст! Суол: ман ҳамчун шаҳрванди комилҳуқуқи ҶТ метавонам аз пули будҷет барои худам ягон нақлиёте, яхтае ё болгарду ҳавопаймое хараму онро «хусусӣ» кунам?
Агар ҳа, бо кадом қонун? Агар не, пас чаро ҳавопаймои Шарипович «шахсӣ» шуд? Чӣ гуна?! Ҷавоб диҳед, дуздҳои давлатӣ?
Сабаби асосии сардаргумии режими ғайримардумии ҳукумати «боевикҳо» дар баробари чолишҳои бурунмарзӣ, ки танҳо аз ҷониби 2-3 муллоҳои афғонистонӣ, пас аз тасвиби қонуни зиддиконститутсионӣ, дар рӯзҳои ахир роҳандозӣ гашта аст, дар он аст ки ин режим, ин хунта, ин оиладавлатдорӣ, ин низоми беназму низом, ин душманони шаҳрвандони Тоҷикистон, ин дуздон, ин зиндоникушҳо, ин яғмогарон, ин мардумони бесилоҳкуш, ин қонунвайронгарон, ин сабзибадастон, ин то гӯлу дар шаҳавоту ҳаромкорӣ ғарқгаштагон, ин занозорҳо, ин зансифатон… хуб дарк кардаанд, ки дар баробари ҳатто 2 муллову як фармондеҳи саҳроии тоҷиктабори он сӯи Ому, қудрати истодагарии низомӣ яксу, ҳатто қудрати суботи ҷанги иттилоотиро ҳам надоранд!
Ҳукуматномадорони Раҳмонови бемадор, дилам баротон намесӯзад, чун мисли шумо баринакҳо дар дарозои торих, аз ҷониби гурӯҳакҳои кӯчаки мусаллаҳе дору дастгоҳашон бо пешвову пасвоҳошон, борҳо, барчида гаштаанду замину осмоне дар мотамашон наншаста асту духтарону занону модаронашон дастбурди душманонашон гашта аст. – Душманонеашон, ки аз боди ғурури козибе, ки дар димоғҳои пӯсидаашон нисбаташон доштаанду барояшон пашизе қоил набудаанд, дар фарҷом ҳамин:
«ливотагарон, одамфурӯшон, занфурӯшон, ҳероинҷаллобон, мадрасанадидагон, пойлучҳо, саҳронавардон, ақабмондагон, ғайридонишгоҳиҳо» ва ҳарчии дигаре, ки дилҳоятон хоҳад биномедашон, ба-д онҳо дастболо гаштаанд.
Чунки шумову шумо баринҳо пойгоҳи мардумӣ надошту надоред! Агар такягоҳатон мардум мебуд, ин ҳама бар алайҳаш қонун бароварда, ҷанг эълон немекардаед!
Агар мардумро такягоҳи амни худ медонистед, ин қадар аз таҳдиди Толибон дар ҳароси маргборе намеафтидеду ҳама касу нокасро ба майдони «набард» фаро намехондед! Балки, мардум ману мо баринҳо, бо хоҳиши худ баромада, аз «президенти мунтахаб»-ашон бо ҷону дил ҳимоят мекарданд, на инки бо супориши КДАМ аз узурпаторе тутивор ҳимоят мекарданд!
Ҳимояти инҳо аз туву режимат, ки бар алайҳашон қонун баровардаӣ, ҳикояҳои пурнифоқи Калила ва Димнаро мемонад, ки дар фарҷом шағолон ҳамдигарро бо хиёнат нобуд месозанд.
На ҳукумат дар пушти ин миллату мардум асту на мардум нигоҳи беғаш ба ин ҳама дуздию сиёҳкории шуморо доранд! Шумо -говҳои бешохбанд, ин шабу рӯзҳо корҳое доред анҷом медиҳед, ки ҳам ба зарари миллатасту ҳам ба зарари давлатдорию ҳам ба зарари обрӯву эътибори ин мардум!
Зери косаҳоятонро мебинам, ки нимкосаҳост. Дар дарун чингиззодаву дар зоҳир демократхоҳу қавру балоед. Ҳар баҳорон бемории масси аҳриману «қузқа»-и иблисӣ меқападатон! Худ бемореду миллатро ҳам мисли худ, бо амалкардҳои аҷибуғарибатон, бо қонунҳои девонагунаатон, бо бешохбандию ҷуфталакзаниҳову гаштҳои бемаънову хатарзоятон рӯи саҳнаи шоҳмоти сиёсӣ, дар рӯ ба рӯи хатарҳои миллаткуш қарор дода истодаед!
Гӯё аз куҷое дастур гирифтаед, ки миллате бо номи тоҷикро маҳв кунед! Шумо, нотавонон дар соли 1992, айнан бо ҳамин сенарияи «ҷанг алайҳи ҷиҳод» як алкашро аз ким-кадом оғилхонаи Данғара овардеду ниме аз мардуми Тоҷикистонро куштеду ниме дигарро дар чор самти олам парокандаву пош додед!
Ва, боз бо ҳамдастию ҳамкории хирси пиёнискаи руси хоҷаатон- В. В. Путин, дар Русия спектакли «Крокус» -ро барои маҳви тоҷикони муҳоҷиргашта, ба роҳ мондед, ки русҳо ҳарчӣ қадаре хоҳанд, тоҷикони бесоҳибро бикушанду ба ҷанги Укройн баранду шумораашонро кам кунанд, вале ин сенаряи Путину алкаш-Эмомалии Чақурзод, дар баробари зиракию таҳлилоти мантиқию фаврии ҷомеаи огоҳи русу укроинӣ, ба сифр баробар гашту хиштаки тари ин ду диктатор ошкоро гашт.
Ин сенарияи филми «Путинтракад», ки режиссераш Путин ва дар нақшҳои асосӣ арусак-Марямовна Эмамалтр рол мебозид, дар саҳнаи театри сиёсӣ «тамошобин» наёфт.
Сенарияи солҳои 1992-1997-ро режиссерони пуртаҷрибатаре кашидаву амалӣ карда буданду он солҳо колхозник- Эдик Шариповна ҳам раққосаву актрисаи театри Ленин, як каме ҷавону тамошобобу г….боб буду нақши «марионетка»- арусакро дар бари шаҳаш- Сангаку падаршӯяш- И. Каримов, чун беваи го….шудае, ки худро бардурӯғ «духтари дӯшиза» вонамуд кардаву арӯси «нозанин» гашта буд, хуб бозӣ карда буду нисфе аз депутатҳову аҳоливу доирахабарҳои иҷбории «тӯй»-ашу нақшофарии моронааш дар саҳни Театри Арбобкамоли Хӯҷанд, ваҷдовар буду барояш каф кӯбида буданду хайрамақдамаш ҳам гуфта буданд. Вале…
Вале, имсол ин бевааруси пир дигар на таннозиҳову ишвафурӯшиҳои соли 1992-ро дошта, ки харидоронаш барош каф бикӯбанду на падаршувӯ шаҳу оқсақолони собиқаш дар қайди ҳаётанд, ки дар тӯйи навбатияш пойкӯтбӣ кӯнанд.
Режиссераш, В. В. Путин худу хараш дар гиле ҷо мондаанд, ки янгаи собиқаш – Эмомалӣ-пошшо ҳам, солҳост дар он ботлоқ то гулӯ фурӯ рафта аст!
Он ботлоқ- надоштани пойгоҳу ҷойгоҳи мардумист. Ягона ҷойпои ин ду пирсаги кужвелмонда ҳоло қувваҳои мусаллаҳу ВКД-ву КДАМ-у ОМОН-у сипоҳу силоҳ аст!
Вале маълум нест то кай дар ин ботлоқи бӯгин Шрек онҳоро таҳаммул мекарда бошад.
Шрек ҳам ба зудӣ рӯи «ломи лахчадор» мебардорадашон. Аҷаб нест. Шрекҳо кашидагиянд дору дастгоҳашонро!
Имрӯз, миллати тоҷик дигар он тамошобинони беҳавсалаи солҳои 1990 нест, ки надонад, ки рӯи саҳнаи театри сиёсии ин кишвар-Тоҷикистон кудомин актриса нақши комедияи «хари пир ва саги бедандонаш»-ро, ноуҳдабароёна, дорад мебозад. Хари пир-Эшак Раҳмонов ва саги муғулии бедандонаш- СС.Ятимову Ҳамрову кучӯкчаҳои рихинашон мебошанд. Пирхар пеш-пешу пирсагҳои барлосияш аз қафо… аҷаб саҳнаи тамошобобе баромон коргардонӣ кардаанд. Биёву тамошо куну ҳаловат бубар!
Ботлоқи Шарипов ва такягоҳаш
Давоми 10-15 рӯзи аввали барориши қонуни «мошни»-и Шарипович мурдагавҳову гандагуҳҳову фалокатандешону бакунашон хирадварзон, шабу рӯз дум-думи қишре аз ҷомеаи Тоҷикистон, ки тибқи талаботи Сарқонун ва дигар Конвенсияҳои пазируфтаи Байналмилалӣ, рӯсарӣ ба сар доштанд, ав-ав мекарданду ба сару рӯяшон чангол мезаданд.
Ва чун аз ҳар самту сӯ садои эътироз бар бехирадиву харандешии Режими фатарокрафтаи Шарип-шалпар буланд гашту аз ҳама асос, вақте нидои «ҷиҳод алайҳи Тоғути қонунтаҷовузкун» аз Хуросон баланд гашт, Мундуқбойи афсонаи «Шрек» дар дохили қасри миллиарддолара, рӯи курсии панҷсадҳазордолара дир-дир меларзид, ба тамоми «мамлакат» супоришу маншури олӣ пахш кард, ки мо ҳам «мусулмонем, ҳамзабонем, тоҷикему 5 вақт намоз, рӯза, ҳаҷ, закот» дар мо, аз Арабистони Саудию маркази Ислом- Каъба ҳам роиҷтар аст!
Мо, форсҳо офаринандаи сиҳоҳи арбаъа, падидоварандагони аимма, соҳибони мазҳаби Ҳанафӣ, дорои уламои исломӣ, шайхулҳадис, муфассирин ва муҳаддисин буда, ин ҳамаро ба воя расонидаву тақдими ҷомеаи башарӣ намудаем!
Бо кудомин далел бар зидди ин ҳама арзишҳои исломии ҷорию сорӣ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон «ҷиҳод» эълон мекунед?!
Гуҳ хӯрдед! Накнен, и корора. Накнен ҷаноби олии мора!
Эмомалӣ ва дигар ҳукуматномардон, ин давлатдорӣ нест. Ин ҳамоқат аст бо номи давлатдорӣ! Нангасту шарм аст. Шумо мояи нанги ториху ори башарият дар асри 21-ед!
Эмомалӣ Шарипович Чақур 5 бор умра кардаву дар рӯйхати 500 мусулмони бонуфузтарини олам қарор дорад!
Ва дар тамоми масоҷиду маъобиду дайру калисоҳову канисаҳо, бо забонҳои туркию тоҷикию русию англисию олмонию ҳатто паштунӣ, ин ҳама маншури ҷаноби Мундуқбойро пахш карданд, ки ду-се нодону аблаҳу он як Шрек (Хуросонӣ) чӣ ҳақ дорад, ки барои озод кардани Шоҳдухтар (бонувони рӯсарипӯши тоҷик), қадам бар ҳарими муқаддаси ҷаноби Мундуқбойи ломилахчашини қаранфулрин, мегузоранд?!
Ба Шрек бигӯед, ки Шоҳдухтарро Аждаҳои ҷаноби Мундуқбой, «кордор» нест!
Ва пасон дидем, ки Шрек серёзний патсан асту ба афсонаву афсуни Мундуқбой бовар надорад, ва дар озодсозии Шоҳдухтар аз бархӯрди мусаллаҳона ҳам рӯйгардон нест, лашкариёни ҷаноби Мундуқбой, ки ба назди Шрек, ба Ботлоқаш юруш бурданӣ буданд, сипару табарзину шамшеру сарнайзаҳошонро партофта, дингуз заданду Хари Шрек ба ҳолашон механдад.
Мундуқбой, ки дигар пир шудаву дигар аҳли ҷангу пархош нест, ва акнун тули 32 сол аст, ки сарват меғундораду қасрҳои бадвоҳима месозад, ба ҷорчиёнаш, ки аз муллову коҳину фолбину блогеру рэперисту актёру актрису масхарабозу моҳипарвару говбону муаллиму ҳизҳои ҳизбию устухонлесону косалесу чилимбардору раққосаву раққосон, иборатанд, дастури фаврӣ дода, ки илтимос «керокатона бхрм» кунма спасат кнен, ки қувваи ломи лахчадори паштунтолибонро надорад. Давраи Эдикиям, ки солҳои 1990-ум буду қуввати 100 байталро доштам, дигар бебозгашт гузашту рафта асту қудрати бардошти пуштунҳоро надорам, ва Рустам бошад бо ҳамон бойфрендаш Шоҳрӯх, яъне санияи мазкура- бинти Кали Фаттоҳ, кифоят кардаву толибхоҳ нест!
Илтимос қафои бе ин ҳам ғоргаштаи ману авлоду бачахонамро раҳонед! Ростӣ, солҳои 1997-98 шермардони ИНОТ ин куни беарзишро наҷот дода буданд, мани шағол онҳоро як-як ба он дунё фиристодам, дигар ниёзманди шумо- девонагалла блогерону муллодарбориён гаштаам!
Наҷотам диҳед! Сақатона гардм!
Мухолифинро бошад яҷошона дигар парво нест. Дигар, ҳатто дунги афғонӣ, ки ба гуфтӣ Шоҳрихи писари падарбақафоят, дар роҳ аст, Эмомалӣ- туро аз хобу хез боз дошта бошад ҳам, ногузир менамояд!
Эмомалӣ, натарс бо туҳмати ливотагарӣ тоҷикону ҳамтаборони он фарои Ому омада туву авлоду пасвоҳоятро «чунгурук» намемонанд! Агар Шоҳруху Фаттоҳро худат, ба ҳайси пешкаш ба ягон паштун барои наҷоти Азизамоҳ ба Вазиристон нафиристӣ, ҳичӣ намешавадат!
Ва ҳамагӣ ҷанобиолипарастон аз ҳама гӯшаву канори Тоҷикистон, шабу рӯзон доранд ба Толибон «дарси ақидаву шариъату торихи пурифтихори тоҷикон ва шурути воҷиб гаштани ҷиҳоду фарзи Ъайн гаштан»-и онро меомӯзонанд! Ба касоне комиунистони Тоҷикистон «ҷиҳод» меомӯзонанд, ки тӯлӣ 20 сол бар алайҳи нисфе аз олами муосир бо омӯзаи шариату «ҷиҳод» даст ба гиребон буданду дар фарҷом ғолиб ҳам гаштанду пёниска Раҳмон Шарипович барқи тоҷикистониёнро дӯздида, боҳошон мефурӯшад!
Ҳамагӣ суханони сухангӯёни ноуҳдабарои Режими Раҳмоновро бо диққат гӯш кардам. Аз мулло то рэперист як гапро такрор мекунанд. Маълум мешавад, ки ҳамагиро дар як маҷлиси фаврии сарпӯшида, оптом «дарси толибшиносӣ» омӯзонидаанд.
Танҳо дар давлатҳои диктаторӣ инсонҳо андешаи шахсӣ надоранд. Ягона гуноҳи азим андешидан аст. Андешаи озод баробар ба куфр аст.
Аз ин сабаб, дар чунин кишварҳо, аз мулло то рэперист мунтазир мемонанд, ки ба онон гап ёд диҳанд, ақл биомӯзонанд, роҳнамоӣ кунанд, дастуру супоришҳо дода, зелёний светофор бинамоянду автороботҳо шуруъ кунанд ! Вагарна, ин ҳама рӯз дар кадом гӯру мазор будед, псевдо-патриотҳо?!
Ба инҳо ақл намерасаду бас. Ақл бошад манипулятсия аст дар ин кишвар, ки Мундуқбой роҳбараш асту Аждаҳо ҳимоятгараш асту Шреку Хараш наҷотбахши Шоҳдухтараш!
Калидвожаҳое, ки Аждари Мундуқбой барошон таҳия карда аст аз ин қабиланд:
Ҳама як гап мегӯянд: «толиб лутӣ, толиб беақл, толиб бебарқ, толиб ҳероинфурӯш, толиб кӯдакфурӯш, толиб одамрабо, толиб ҷоҳил, толиб такфирӣ, толиб террорист, толиб бегона, толиб фитнагар, толиб душман, толиб иғвогар, толиб ғолиб».
Оре, акнун кардинатсияи парвози Лақай-Аждаҳор аз самти Ӯзбакистону Қирқизистон, ба самти Хуросон тағйири самт карда аст. Вале ин гардиши парвоз, ҳанӯз аз оғозаш бо тарсу талвосаву ҳароси ваҳшатзое ҳамроҳ буда аст.
Охир, амрикоиҳо мегӯянд:
Ҷангеро, ки хотима дода наметавонӣ, оғоз накун.
Русҳо мегӯянд: аз гург тарсӣ, ҷангал нарав.
Тоҷикон мегӯянд: аз к… тарсӣ, ҳаммом нарав, ё мулоимтар карда ба алкаш, ба забони соддаи колхозӣ бигӯем, мешавад: олура чени кунат бихӯр!
Мо ку вообше парвои куни геморою куни кандаи ду писархондат- Рустаму Шоҳрихро надорем, вале аз пушти тоҷикон пинҳон шуда, ба самти дигар миллатҳо бас аст «хонашерию майдонғарибӣ»-ят! Алфанос, мо такягоҳи беқонуниҳову говзурии бемантиқият нестем!
На қирқиз, на ӯзбак, на рус, на арман, на арабу на паштун бо тоҷикон душман нест!
Корҳои шахсию оилавиятро умумимиллӣ накун, говмағзи говбон! Ҳадатро шинос!
Боз мегӯем, ба қади курпаи Азизамо пои кажи Чингизиятро дароз куну кунатро сари ҳар шохи каҷу росту турбашакли сартез, ҷанг надоз!
Бемории рӯҳӣ дорӣ, рав назди ягон психиатри олмонӣ табобат кун! Бовар дорам, ки ҳазорон бемориҳои рӯҳию равонӣ, тӯли ин ҳама солҳо азиятат медиҳад! Вале калаки нодина, дигар курсию мансаби муфт гуфта, тӯли умр, бевақфа, ҳай дуздидтию хӯрдию ридӣ, вақте наёфтӣ, ки аъсоби фартутатро ҳам оромиш бахшӣ.
Ба Худо, табиб нестам, вале дар чурдаи хунукат, дар лабҳои шахшӯлат, дар чашмони бенӯрат, дар қошу қавоқи ҳамешагиреҳат, ҷуз нишонае аз нишонаҳои шайтони раҷимро намебинам!
Ҷаноби Аҳриман, шумо инсони бас бадбахте ҳастед, ки барои саодатмандии худу хушбахтии миллати ба ҳадди нобудирасида, офарида нашӯдаед!
Аз паси туи барзагов миллат бо ҳам шуда душману дудастагӣ бедод мекунад. Қисме шуда, бо ҳар ғаразу қасде пайраву қисме аз миллат шуда пешвоситезу аз пушти туӣ хармағз тоҷик-тоҷикро бад мебинад! Бадтар аз ҳама, аз пушти туи корношоям, акнун тоҷикони ду суи Ому, ки асри ба ҳамоияшон фаро расида аст, доранд ба самти ҳамдигар туҳмату кина мепарокананд!
Ту падарсаги падарбезори падархар, ҷуз душмани ҳарчӣ тоҷику тоҷикият аст, нестӣ! Ҷосусӣ бас хатарноке ҳастӣ, ки русу узбак, барои пора-пора карданӣ тоҷикони 3 кишвар: Тоҷикистон, Афғонистон ва Ӯзбакистон, гумоштандату вақте ба Узбакистон рафтӣ, моро дар он кишвар «ақалият» (диаспора- меньшинство) хондӣ. Дар назди тамоми кишварҳои ОДБК ва назди шӯи беникоҳат- В. В. Путин моро: «Мы – малый народ» гуфтӣ! Ва имрӯз назди толибон мехоҳӣ тоҷиконро «пок» ва ононро «лутӣ» муаррифӣ кардаву дразниташон кунӣ, ки ҳарчӣ бештар низоъи «тоҷику паштун»-ро аланга зада, як ҷанги қавмии наверо ба роҳ андозӣ!
Огоҳӣ: миллати шарифи тоҷик! Чӣ дар Ӯзбакистон бошеду чӣ дар Афғонистон ва чӣ дар Тоҷикистону Покистон, ва агар ин садои моро мешнавед, бидонед, ки мо- тоҷикон бародару ҳамхуну ҳамзабону ҳамфарҳангу ҳамдину ҳамроҳу ҳаммароми шумоем!
Эмомалии диктатору пайравони бехираду муллоҳои дарбории иҷборию як галла кафторҳои беҳайсияту беҳуввияташон, на намояндаи ин миллатанду на намояндаи қонунии ин давлат. Инҳо дастнишондаҳову хуссаҳову арусакҳоеанд, ки тули 32 соли охир, аз ҳар ғору мағоку адиру кӯҳу пуштаву оғулхонаву колхозу ҷангал, баҳри нобудии фарҳанги сутургу тамаддуну ахлоқу тарзи зиндагии солими ин миллат, гирди ҳам оварда шудаанд, ки бо дасти ин ҷоҳилони замон, нақшаҳои шуми худро амалӣ кунанд!
Зинда бод тоҷикон! Зинда бод озодӣ!
Марг ба сиёҳандешону тирадилону тирарӯзони золим!
Ман дар ин «ҷанг»-и Раҳмонову режимаш бо номи «қонуни идгардаку гирдгардаку ҳиҷобу русарӣ» бо миллати тоҷик, аз як тараф ва доманаи ин ҷанг бар алайҳи кишвари ҳамсоя, ки кунро ҷанг андохтан бо шохи говаш бас хатарзову ку..дарон аст, аз тарафи дигар, ҳеч сабаби маъқулу тавҷеҳшавандаро намебинам.
Аз ҳама бадтар, вақте барои спасат кардани жопаи бӯгини Раҳмон Чақур тамоми тоҷикон- чӣ оммиву чӣ олим, саф мекашанд, воқеан дилам барошон месӯзад. Раҳми Худо ҳам шистаи ҳоли мост, ки гуфта:
يَا أَيُّهَا النَّاسُ ضُرِبَ مَثَلٌ فَاسْتَمِعُوا لَهُ ۚ إِنَّ الَّذِينَ تَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ لَن يَخْلُقُوا ذُبَابًا وَلَوِ اجْتَمَعُوا لَهُ ۖ وَإِن يَسْلُبْهُمُ الذُّبَابُ شَيْئًا لَّا يَسْتَنقِذُوهُ مِنْهُ ۚ ضَعُفَ الطَّالِبُ وَالْمَطْلُوبُ
[الجزء: ١٧ | الحج | الآية: ٧٣]
“Эй мардум! Масале задашуда аст, ба он гўш фаро диҳед: Касонеро, ки ғайр аз Худо мехонед, ҳаргиз наметавонанд магасе биёфаринанд, ҳар чанд барои ин кор даст ба дасти ҳам диҳанд. Ва ҳар гоҳ магас чизе аз онҳо бирубояд, наметавонанд онро пас гиранд. Ҳам ин талабкунандагон нотавонанд ва ҳам он матлубон, (ҳам ин обидон ва ҳам он маъбудон) Сураи Ҳаҷ,ояти 73
Толибу матлубро кӣ дар меёбад? Онкӣ имон ба Худо дорад, на ба Раҳмонов!
Толиб пасвоҳоянду Матлуб- Тоғут!
Толибу афғон ин ҷо чӣ гуноҳ доранд?
Маслаи шумо, пайравону кунлесони диктатор (тоғут, тоғӣ, мустабид, золим, ситамгар) масали хару гургеро мемонад, ки гург дар садади дарондану хӯрдани хар аст. Дар байн аз доду вою ҳангоси хар шерро раҳмаш меояду як панҷа ба рӯи гург мезанад, ки харро кордор нашав, ки инҷо ман шоҳи ҷангалам. Хар, пас аз андаке дамашро рост кардан, омада дар бари гург истода, ба шер мегӯяд: эй шери аҳмақ, бачафурӯш, духтарфурӯш, ҷоҳили мактабнахондаи бегона, ба кори ману гургамон чӣ кор дорӣ? Гург хурад- гурги худӣ хӯрадамон!
Ва дар ин асно, ки гург аз зарби панҷаи шери жаён тамоми мағзу устухонаш месӯхту дарақ-дарақ меларзид, аз ин хартарафгирии харонаи хар «шерак» шудаву ба самти шери ҳайронмонда, бо истеҳзо менигарист, ки дидӣ, тоҷикон рост гуфтаанд: «Гушти хару дандони саг»!
Эй, гумроҳгаштагони роҳи ҳақиқату озодӣ, лоақал шер намешавед, хар нашавед! Лоақал аз гурги пири золими ситампеша, дар баробари ҳақиқат пуштибонӣ накунед! Шайтони ахрас будан, аз пуштивонӣ аз Эмомзолим авлотар аст!
Саъдӣ мегуфт:
Вақти пирӣ гурги золим мешавад парҳезгор!
Вале, на ин рӯбаҳи ланги Фронти халқӣ ҷуз бо «тавбаи гургона» аз золимӣ даст намекашад!
Биёед, «ҷанг алайҳи рӯсарӣ»-ро аз оғоз бароятон ҳикоят кунам, ки дар таъхир офот аст! Вале, Эмомалӣ:-
Ту ҳам муҳтоҷ хоҳӣ шуд, ҷаҳон дори мукофот аст!
Аввалин бор, пас аз гузашти 1200 ё 1300 сол пас аз вуруди дини Ислом ба маҳдудаи Фарорӯдон, дар соли 1920 коммунистон охирин пойгоҳи фаранҷиву рӯсариву ниқобу ҳиҷобро дарҳам кӯбиданду ба соли 1927-28 «қонуни манъи фаранҷӣ»-ро бароварданд. Вале коргар нашуд.
Пасон, дар соли 1932, дар аҳди хармастии Ҷугашвилӣ Витсарион Иосиф Сталин, 5-солаи мубориза бар зидди дин тасвиб ва ба роҳ андохта шуд. Зимни ин қонун, занҳоро маҷбур мекарданд, ки дар кӯчаҳо «фаранҷипартоӣ» ва «фаранҷисӯзӣ» кунаанд. Шояд, яке аз бибикалонҳои Майрами гӯрторик, ё Ӯзбакбӣ, дар ҳамон солҳо фаранҷияшро сӯхта бошаду заминае барои таваллуди як ҳарромии гӯрсӯхтаи динситезе ба номи Эмомалиро таҳия карда бошад!
Бори сеюм, соли 1955 аз ҷониби Хрушев қонуни «манъи ҳиҷоб» бароварда шуд.
Ва бори охир, соли 1959 дар саросари СССР пӯшиши фаранҷию рӯсарӣ барои бонувони мусулмон мамнуъ эълон мешвад!
Вале, 4 сол нагузашта Худо Хрушевро «хрушовгир» мекунад. Худо туро ҳам «раҳмонгир» кунад! Шайтони дузди бешараф!
Баҳонаи кампири гузин.
Эмомалӣ Шарипрвич, суол ба шумо?
Оё медонед, ки дигар дар асри 21 ҳеч миллате, ҳатто бо либосҳои «миллӣ»-и асри 20-аш ҳам зиндагӣ намекунад? Чӣ расад ба либоси маҳаллии чакан, ки онро «миллӣ» номидаӣ, дар ҳоле ки тамоми манотиқи Тоҷикистон либоси маҳаллии хосси худро дораду дар ҷашну суру мотам ба бар мекунаду ниёз ба қонуни ҳаромии Майрамро ҳам надорад, ки чиро кай ва дар куҷову ба чӣ муносибат бипӯшад!
Ҳаром, ту кистӣ, ки то либосизерпуширо ба занони тоҷик «таълим» медиҳӣ?!
Магар, ягон одаммағзе дигар дар кабинаат намонда аст, ба ту бифаҳмонад, ки вазифаи Президент нест оқсақолӣ, олучашилаёддиҳӣ, суманакпазӣ, турбтарошӣ. Охӣ, блин, турба метарошӣ дар куҷот мезанӣ? Ақл сабзӣ нест, ки дар як ҷот занӣ…. Бо кадом забон туро фаҳмонем, ки вазифаи Президенти як кишвар «модилерӣ» нест! Тарроҳии либосӣ миллӣ нест! Хиштакпроверка нест!
Ҳамон Кабирӣ намёк зада будат, ки эй ҳаштпои зансифат, дастатро аз дохили деги мардуму шалвори ин миллат барор! Боз ҳамон харигарит! Туппой, аз фаҳмонданат хаста шудем. Туро кадомин як хар зода аст?!
Оё медонед, ки дар солҳои 70-уму 90-уми асри пор, ки ту ҳам бозмондаи ҳамон асрӣ, мардум чӣ сару либос дошту ҳоло чӣ? Гапат дар ёдат зад? Туппой!
Зад?
Мегуфтӣ: чанқа пеш чӣ сару либос доштену ҳоло чӣ?
Оре, дар рӯи гуҳат, миллат, акнун қапидат!
Ҳамон аз «хоку гил яхета кашида оварда одам кардам»-ро кӣ гуфт? -ту!
Ҳамонҳое, ки 10-20 солак пеш жандапӯш буданду худат ҳам дар пушти Сангак Сафаров, ба соли 1992 як бутолка водкаву як табақ ош дар дасту миёнат чун падармурдаҳои падарбезори оқипадари падарсаг, бо локӣ баста буд, розӣ ҳастӣ ҳамон «либосҳои миллӣ»-ятро дубора то дами мурдан ба тан кунӣ?
Азизамоҳи кӯрсаводи газетахонакат розӣ ҳаст чун Ӯзбакбӣ либос ба тан кунад?
Озодаат ҳам либоси миллӣ ба тан кунад?!
На!
Чунки ин суннати зиндагист, ки ҳама чиз дар такопӯ аст. Ҳама падидаҳо дар ҳолати пешрафту таҷдиданд! Ҳама башарият ба самти тараққиёти ақлию фарҳангию эстетикаи либоспӯшӣ, ба самти пеш (чуноне кун даронда меъарӣ: Тоҷикистон ба пеш), дар ҳаракатанду касею қуввае қодир нест, ки чархиши зиндагиро кафшер кунад! Танҳо як куни подшоҳист дар олам, ки рӯи курсии 500-ҳазордоллараи итолиёвӣ «кафшер» гашта аст- он ҳам куни бетаъби туст! Куне, ки гӯё оҳан асту курсиро чун оҳанрабо ба худ ҷазб карда аст! Ҷаноб, кунта бардор, ки фхманак назада боша!?
Пас, либоси миллӣ, бибиҳои мо, тарзи либоспӯшии солҳои 30, 40, 50, 60, 70, 80 ва ҳатто 2000-ум ҳам дигар кӯҳнаву аз муд мондаанд!
Ҷаноби «либосимиллипараст» моро нашнохтӣ?
Ҳо, гуфта будем-ку, кӯҳна шудаӣ, ақаб мондаӣ, дар насталҷияи замонҳои шртакпӯшии модари қашшоқат дармондаӣ, на танҳо харат, балки ақлат ҳам по даргил аст! Бало бзанат, девнаи ҳабата! Дига, ба хубӣ нашидт! Ту, харфаҳми ҳафтафаҳм бдаӣ! Охӣ, ҳаму маймунмодари бадсиришти гандарихат, агар ҳоло зиндаву ҷавон мешуд, шртакҳову чаканҳои архаистии «миллӣ»-и туву Азизамои бриллиантпарастатро, ки аз ночорию нодорӣ мепӯшиду назди бойфренди масчоияш мерафт, дар куни туву келини «городскойгаштаи таппаксози таппаккун»-аш мезад!
Либоси миллӣ дигар дар олам вуҷуд надорад! Озодист- интихоби озоди либос, интихоби услуби зиндагии дилкаш, интихоби ранг, интихоби навъи либос, интихоби нарх, ва, хари қафо монда, ки мо ҷавононро намефаҳмӣ, боз як падидаи дигаре ҳаст бо номи: мода!
Мода- зан не, қалтабон! Мода- это муд! Муд-это ҷавонӣ, колхозник с сапогами!
Собака, слагонка! Фууууу! Тфу!